PARADISE LOST - Paradise Lost [2005]

Paradise Lost
Paradise Lost [2005]
Gun Records

Paradise Lost, 1990'da çıkarttıkları "Lost Paradise" albümünden bu yana kariyerlerinde pek çok iniş ve çıkışı yaşadı. Gothic albümleri vesilesiyle Gothic/Doom metalin isim babası oldular. Sonra yavaş yavaş müzikleri daha melodik fakat daha az sert bir hale dönüştü. Icon ile yakaladıkları melankolik ama bir o kadar da metalik kıvamı, Draconian Times ile daha da rafine hale getirdiler. Ardından çıkan One Second ile kullandıkları elektronik elementler ve Nick Holmes'un brutal vokallerden vazgeçmesi sayesinde Gothic Metal tanımını bugünkü anlamıyla ortaya koyan ilk grup oldular. Çok eleştirildiler ama albüm satışlarının yüksekliği sayesinde EMI ile anlaştılar. Albümün çıkışını takip eden yıllar içerisinde pek çok grup Paradise Lost'un One Second'da kullandığı şarkı formunu birebir kopyalayarak büyük ticari başarılar elde etti, ama nedense Paradise Lost adı her zaman "davayı satan, techno yapan grup" olarak kaldı. EMI için çıkardıkları Host albümünün kimsenin denemeye cesaret edemeyeceği "minimum gitar maksimum elektronika" formülüyle ise herkesi dumur ettiler. Ardından gelen Believe In Nothing ile tekrar gotik metal sularına yelken açan grup, 2002 albümleri Symbol Of Life ile bendenizde dahil olmak üzere pek çok hayranının yüreğine su serpti ve o tanıdığımız, sevdiğimiz Paradise Lost stiline dönüşün sinyallerini iyice verdi. 2005 albümleri Paradise Lost ise grubun bir tam daireyi tamamlayarak deneysel/elektronik ağırlıklı döneminin öncesine yani Draconian Times/One Second zamanlarına tekrar döndüğünün esaslı bir kanıtı. Paradise Lost albümü sanki One Second sonrası çıkması planlanan ama bir şekilde rafa kaldırılan bir yapıt gibi geldi bana. İyi besteler, akılda kalıcı nakaratlar, Greg Mackintosh'un kendine özgü gitar melodileri ve yeni davulcuları Jeff Singer'ın oldukça metalik davulları (her ne kadar elektronik ritimlerle desteklenmiş olsa da) albümü Paradise Lost'un uzun zamandır çıkardığı en iyi iş haline getiriyor. İlk single Forever After'ın (Nick Holmes'un kendine özgü vokali ve HIM'in Join Me In Death gibi şarkılarında kullanmaktan çekinmediği klavye stili sayesinde) zihninize kazınan melodisi, duygusallığıyla öne çıkan Don't belong, farklı gitar riffleri ve albümün gizli hiti kimliğiyle Grey, sanki Draconian Times'ın kayıtlarında bir kenara ayrılmış, bu albüme kadar saklanmış gibi tınlayan Sun Fading, Paradise Lost'un dinler dinlemez aklımda kalan şarkıları oldu. Rhys Fulber'in pırıl pırıl prodüksiyonu, şimdiye kadar prodüksiyon konusunda hiç falso vermeyen grubun bu albümünü de dinlemeyi müthiş keyifli hale getirmiş. Bir albüm kritiğinden çok grup tarihçesi gibi oldu farkındayım, ama Paradise Lost'un hakkının çok fazla yendiğini düşünüyorum. Bu yüzden böylesi bir kritik yazmak istedim. Şu andaki gotik metal piyasasında prim yapan grupların neredeyse hepsi bir şekilde Paradise Lost'un açtığı patikadan ilerliyorken, türü adam eden bu grubun hakkının verilmesi gerektiğini düşünüyorum.
[9]