FRAMESHIFT - An Absence Of Empathy [2005]

Frameshift
An Absence Of Empathy [2005]
Progrock Rec.

Henning Pauly, Frameshift adlı projesinin ikinci yapıtıyla tekrar ortaya çıktı. İlk albümde Progresif Rock'ın günümüzdeki en gözde vokalistlerinden James Labrie (Dream Theater) ile çalışan Pauly, yeni albümünde Skid Row'un başarısında gerek fiziksel özellikleri gerekse sesiyle önemli yere sahip vokalist Sebastian Bach ile çalışmış. Çok da iyi yapmış. Bu vesileyle yıllardır cover projeleri ve 4-5 yeni şarkı dışında yeteneğini kullanmamak gibi bir alışkanlık edinen Bach'ın sesini de koca bir albüm boyu dinleme fırsatını bize sunmuş. Albüm böylesi bir uzunluğa sahip neredeyse tüm progresif albümler gibi konsept bir yapıya sahip. Anlamsız şiddet eylemleri, seri katiller vb. üzerinde duran şarkı sözleri bir adamın rüyaları şeklinde aktarılıyor dinleyiciye. Şarkılar ikişerli çiftler halinde yani olayın iki tarafının da bakış açıları albüme yansıtılmış. Sahip olduğu temaya uygun atmosferi yaratmak da Heanning'in ilginç gitar numaralarına, epik şarkı yazım tekniğine, klavye partisyonlarına ve Bach'ın birbirinden çok farklı ruh hallerini şaşırıtıcı derecede başarılı yansıtabilen sesine kalmış "An Absence Of Empathy" de. Çizdiği karanlık ve agresif tabloyu "What kind Of Animal" adlı yavaş tempolu ve durumun o kadar da kötü olmadığını vurgulamaya çalışan bir kapanış şarkısı ile tamamlayan albüm de Pauly, tüm gitarları, piyano ve klavyeleri, perküsyonları, synthesizer'ları üstlenmiş. Sadece davulları Eddie Marvin'e bırakmış. Tabi vokalleri de Sebastian Bach'a. Şarkı yazımında Heanning ve Bach ortak çalışmış fakat albümün çıkışı arefesinde kendi aralarında kimin ne kadar şarkı yazımına katıldığı konusunda bir anlaşmazlığa düşmüşler. Bach, kendisinin katklarının göz ardı edildiğini söylyüyor tüm röportajlarda, Heanning ise tam aksini düşünüyor ama Bach'ın ne kadar iyi bir vokalist olduğunu da ekliyor her fırsatta. Neyse Albümün müzikal yapısına geri dönersek, elinize şarkı sözlerini alarak daha bir keyifle dinleyeceğiniz albümlerden bir "An Absence...". Açıkçası teknik yapısı ve beste formları yüzünden içine girmesi bir miktar zaman alıyor. Ama Sebastian Bach'ın boşu boşuna Skid Row sonrası Broadway müzikallerinde rol almadığının da kanıtı şarkılarla karşı karşıyayız. Müzik ne kadar yetkin olursa olsun, şarkılar ne kadar ne kadar güzel olursa olsun, iş dönüp dolaşıp vokallerde bitiyor. Bu açıdan Bach albümün kalitesini tepeye vurduyor diyebilirim. Pauly'nin Bach'ın sesinin özelliklerini çok iyi kullandığını da söylemek mümkün tabi bu tesbiti yaparken. Önceki albümde Pauly'in çalıştığı LaBrie'nin performansına Bach bu albümdeki başarısıyla epey bir fark atıyor (Dream Theater fanları kızmasın ama durum böyle, ne ben gözü başka birşey görmeyen bir Skid Row fanı mıyım??... hmm evet öyleyim! :) ). Son olarak albümü kimlerin sevebileceğinden bahsedelim ve kritiği bitirelim. Synthesizer kullanımı yoğun modern soundlardan rahatsız olmayan sert rock dinleyicileri (albümün tamamını olmasa bile bazı şarkıları çok sevecekler gibi geliyor bana), tüm progresif rock albümlerine öyle ya da böyle bir şekilde kulak kabartanlar ve Skid Row'dan beri Sebastian Bach'ı takip edip yer aldığı her projeyi arşivlerine ekleyenler.
[8]